Qoca bir övliya öz şagirdləri ilə gedərkən çayın kənarında bir ailənin qəzəblə qışqırdığını gördü. O, tələbələrinə üzünü tutub soruşdu: “İnsanlar niyə hirslə bir-birinin üstünə qışqırırlar?”. – deyə soruşdu. Tələbələrdən biri “Biz özümüzü itirdiyimiz üçün” dedikdə, övliya dedi: “Amma hirsləndiyimiz adam düz yanımızda olanda niyə qışqırırıq? Biz o insana demək istədiyimizi daha təvazökarlıqla deməliyik.
Sadəcə bir səs tonu ilə çatdıra bildiyimiz halda niyə qışqırırıq? yenidən soruşdu.
Tələbələr cavab verməyəndə o, izah etməyə başladı: “İki nəfər bir-birinə qəzəblənəndə onların qəlbləri bir-birindən uzaqlaşır. Bu uzaq məsafədən səslərini bir-birlərinin qəlbinə eşitdirmək üçün qışqırmalıdırlar. Nə qədər qəzəblənsələr, aralarındakı uçurumu bağlamaq üçün bir o qədər yüksək səslə qışqırmalıdırlar”.
“İki insan bir-birini sevəndə nə baş verir? Bir-birinin üstünə qışqırmaq əvəzinə aram danışırlar, çünki ürəkləri bir-birinə yaxındır, aralarındakı məsafə ya yox, ya da çox azdır. Bəs iki insan bir-birini daha çox sevəndə nə baş verir? Artıq danışmırlar, yalnız pıçıldayırlar, çünki ürəkləri bir-birinə yaxınlaşıb. Bir müddətdən sonra danışmağa belə ehtiyac qalmır, sadəcə bir-birlərinə baxırlar; Bir-birini həqiqətən sevən iki insanın yaxınlığı belədir”.
Sonra müdrik şagirdlərinə baxıb sözünə davam etdi: “Ona görə də mübahisə etdiyiniz zaman qəlbləriniz arasında heç bir məsafə qalmasına imkan verməyin. Sizi uzaqlaşdıracaq sözlərdən çəkinin. Yoxsa, elə bir gün gələcək ki, məsafə çoxalacaq və bir-birinizə qayıtmaq üçün bir yol tapa bilməyəcəksiniz”.
